Nasza Wataha

Nagle pomyślała, że trzeba by było zejść na ziemię, ale jak? W jaki sposób? Tego nie wiedziała. Była czarownicą nie od psychiki, a od zajęć paranormalnych czy też zwykłej medycyny. Tak więc pozostała w tej samej pozycji.

Od razu odwróciła głowę w stronę Wadery.
-Nie no błagam... Czego chcesz? - Mówiła podchodząc do niej.

Przyszła powolnym krokiem, lecz z dumnie uniesioną głową. Nagle Shera usłyszała słowa drugiej, dość nie typowej samicy i spytała sama siebie: * Czy chodzi o mnie?*- nie wiedziała co ma myśleć, po prostu usiadła przy krzaku i rozmyślała.

Spojrzała na nią podejrzliwie. Po czym uśmiechnęła się blado. Nadal krążyły jej po głowie słowa samicy.

Nie odpowiedziała, skinęła tylko głową i podeszła.

-Ok. Zaczynamy. Nałoże ci łancuchy i zaniosę do lochów, aby to wyglądało jak porwanie.- wyszeptała jej do ucha, tak aby Shera nie słyszała.
-Pójdziesz ze mną!- krzyknela i związała lekko Mię łańcuchami. Wzięła jąś na plecy i zniknęły do lochów.
-Shera. Chodź.
<z.t.>

Spojrzała w ślad za znikającymi samicami. Po czym usiadła zamykając oczy. Nie miała ochoty na porwanie, zwłaszcza, że było udawane. Była zakłopotana i nie wiedziała co o tym wszystkim ma myśleć.