Nasza Wataha

Imię:
Tsuyana
Wiek:
4 lata
Ranga:
Łowca
Charakter:
Jaki jest wilk, każdy widzi - zły, bezwzględny, nieuczuciowy. Jednak nie wszystkie z tych cech są dotyczą Tsuyany. Często uważana jest za waderę nie mającą fantazji i szaleństwa, co jest kompletną bzdurą. Z reguły jest miła, lecz nie otwiera się dla wszystkich od razu. Trzyma się na uboczu no bo po co ma się wyróżniać, skoro to i tak nigdy nie będzie brane pod uwagę? Zależnie od sytuacji, umie dogadać drugiemu wilkowi, jednak stara się tego nie robić. Zawsze uważała że nie wszystko da się załatwić siłą, i tak uważa do teraz, nikt nie ma prawa kazać jej zmienić swoje poglądy. Nawet gdyby próbował, to nie wyszłoby  mu to na dobre, gdyż Tsuyana, jest bardzo upartą wilczycą, cóż ten upór odziedziczyła po matce, jak większość jej cech, jak na przykład niezależność.
Wygląd:
Wilczyca, ta czasami myślała iż jest podmieniona, czy coś innego w tym stylu. Jej sierść jest biała, w czasie zimy trudną ją dostrzec, gdyż jedyne co widać to świecące dziwnym blaskiem oczy. Dlaczego tak bardzo dziwi ją jej wygląd? To bardzo proste, jej matka była brunatną piękną wilczyca, a ojciec był cały czarny, z wyjątkiem iż końce jego łap były białe. Może to przez to ona jest tego koloru? lub było coś jeszcze o czym ona sama nie ma zielonego pojęcia? Długi, bialutki, oraz bardzo puszty ogon, prawie zawsze leży na ziemi, zamazując jej ślady łap, przez co często wydaje się szary. Co do powyżej wspomnianych oczu, są wprost żółte, często mylone z pomarańczowym, a nawet jasnym czerwonym, co jest dosyć dziwne u wilka. Całkowicie śnieżne uszy, często są postawione, nasłuchując przeróżnych dźwięków, lubi wiedzieć co dzieje się na około niej.
Historia:
Mała wilczyca, o białej sierści, bawiła się w najlepsze, ale. . . No właśnie, zawsze było jakiś ale,- bawiło się samo. Dziwne czyż nie? Miała rodziców, a jednak żadne z nich nie interesowało się małą Tsuyą.
Uważali oni iż Mają ważniejsze sprawy na głowie,- czyli pomoc Alfie Ognia - niż zajmowanie się małym wilkiem. Tak więc uciekła. Nie chciałam żyć razem z kimś tak parszywym, że nawet własna córka go nie obchodziła. Błądząc przez około miesiąc postanowiła wtedy pomagać innym w polowaniach, w końcu nie była w tym taka całkiem słaba, jakoś sobie musiała radzić przez okrągły miesiąc prawda? Teraz ma już 4 lata, o przyszłości stara się nie pamiętać, ale wiadomo - stare życie, nigdy nas nie opuści, a w dodatku byli to jej rodzice, a o nich na prawdę trudno jest zapomnieć. Tym bardziej iż nikogo na świecie oprócz nich nie miała, Czasami zastanawia się czy Oni żyją, jak zachowywali się kiedy ciekła. Olali to jak wtedy gdy jeszcze była przy nich, czy zaczęli ją szukać? Mają jeszcze inne dzieci? Nie wiedziała, i pewne to było iż na razie się nie dowie.
Doświadczenie w danej randze:
Wszystko zamieszczone jest z Historii.

Ostatnio edytowany przez Tsuyana (2011-05-14 13:07:56)